Zoals ik hier zit heb ik een lichaam. Vanzelfsprekend misschien, maar nu de meeste van onze communicatie via schermen verloopt, zou je het kunnen vergeten. Zoals iedereen zit ik aan beide kanten van het scherm: ik verdien mijn geld online, en ontmoet mijn collega’s bij de koffie op fora en Facebook. Maar toen vorige week mijn hernia (licht) terug kwam, kon mijn lichaam niet worden genegeerd. Maak je geen zorgen: het lijkt onder controle, maar je wordt wel met je neus op de beperkingen van online leven gedrukt. Tenzij ik die problemen ‘deel’, ziet niemand ze.
In mijn community van online publishers deelde Cathy McGraw recent een stuk waarin ze aan gaf hoe moeilijk het is op de hoogte te blijven van online collega’s als ze niets van zich laten horen. We maken online contacten, maar de band is flinterdun: als ze om wat voor reden offline gaan, hebben we geen enkele manier om te achterhalen hoe het met ze gaat en alles goed is. Als je de online wereld neemt zoals hij zich aan je voordoet, dan zijn we ieder niet meer dan bytes en likes en leuke foto’s. En dan ook nog gefilterd op het positieve. Als de echte wereld ingrijpt – als onze belichaamd bestaan de overhand neemt – hebben onze online vrienden geen manier om na te gaan wat er gebeurd is.
Als cultuur zijn we nog bezig om te leren gaan met de effecten van leven via schermen. De bezorgde vader Steve Almond vraagt zich in de New York Times af of zijn dochter die onmogelijk rode vogel zal herinneren die op een dag op hun balkon verscheen.
Volwassenen of kinderen: voor velen van ons zijn de echte-wereld-zintuigelijke ervaringen niet langer onze primaire toegang tot de wereld. Ik vraag me af wat dat met onze spirituele en geestelijke gezondheid doet.
‘Just Sit’, als Zen advies, is vermoedelijk een goede manier om mensen te helpen aandacht aan zichzelf te geven en zelf-kennis te ontwikkelen. Ze zullen hun lichaam ervaren via de pijntjes van het zitten in een ongemakkelijke houding. Maar helpt het mensen opnieuw via de zintuigen contact met de wereld te maken?
Ondy Wilson, een van mijn leraren, benadrukt vaak dat het in het Boeddhisme gaat om een beweging van hoofd naar hart. Dat wil zeggen, denk ik, van cerebraal naar volledig doorvoeld en emotioneel geïntegreerd. Voor ons westerlingen is dit een belangrijk punt, want ons onderwijs systeem is heel erg cerebraal.
Stil zitten en boeddhisme bestuderen – hoe waardevol ook – helpen niet het hart chakra te activeren. Meditaties zoals de nektarregen meditatie (*) werken heel goed, maar ik denk dat er een reden is dat veel van de zogenoemde ‘voorbereidende beoefeningen’ fysiek zijn. Verder lezen Belichaamd Boeddhisme in een online wereld